Obejmują one swym zasięgiem zawodników, studentów i dzieci. W roku 1968 przeprowadził badania Z Wyżnikiewicz. Sprawność w "siatkówce" oceniał na podstawie trzech kryteriów: odbicia piłki, zagrywki i poruszania się po boisku. Z badań wynika, że odbicie piłki zostaje ukształtowane w wieku 17 - 19 lat, zagrywka w wieku 17 - 18 lat, natomiast poruszanie się po boisku, w całym badanym okresie oraz zagrywka, ulegają z wiekiem pogorszeniu.

M Fiedor przedstawia badania dotyczące zmian sprawności fizycznej u chłopców przed upływem zorganizowanego szkolenia sportowego w piłce siatkowej. Badaniami objęto grupę 13 - 14 - letnich chłopców, na tle rówieśniczej grupy kontrolnej. Chłopcy ci w wyniku wstępnego naboru, zostali zakwalifikowani do wypoczynkowego uprawiania siatkówki. Grupa uczestniczyła systematycznie w 1,5 rocznym procesie szkoleniowym, w wymiarze 2 h 90 min w następnym etapie szkoleniowym. Okres szkolenia, przeznaczony był, na nauczanie podstawowych elementów techniki w formie ścisłej, oraz kształtowanie sprawności fizycznej ogólnej i specjalnej. Równolegle prowadzono obserwacje w trzydziestoosobowej grupie kontrolnej, która uczestniczyła jedynie w programowych zajęciach wychowania fizycznego. Do oceny ogólnej sprawności fizycznej, zastosowano w obu grupach Test Międzynarodowy. Badania testowe powtórzono trzykrotnie z obu grupami. Badania wykazały, że po upływie systematycznego rocznego szkolenia sportowego, wyniki pomiarów badanych grup, wykazują pogłębianie się różnic w poziomie sprawności fizycznej, na korzyść siatkarzy, szczególnie w próbach mocy, szybkości, zwinności oraz siły mięśni brzucha. Jedynie w próbie podciągania się na drążku różnice są minimalne. Wyniki trzeciego badania potwierdzają wyższy poziom sprawności siatkarzy. W końcowym badaniu u siatkarzy nastąpił przyrost szybkości, wytrzymałości, zwinności, siły obręczy barkowej oraz siły mięśni brzucha, natomiast w zakresie siły mięśni dłoni, mocy i gibkości stwierdzono regres. W grupie kontrolnej wystąpił przyrost jedynie w sile mięśni dłoni, oraz sile obręczy barkowej, natomiast w pozostałych próbach spadek wartości punktowych. M. Szczepanik podjął próbę wyodrębnienia predyspozycji koordynacyjnych, które powinny stanowić kryteria selektywne, w naborze kandydatów do selekcji piłki siatkowej. W badaniach uczestniczyli uczniowie klas piątych szkół krakowskich, uczący się wychowania fizycznego w rozszerzonym wymiarze. Oceniono predyspozycje koordynacyjne, sprawność motoryczną oraz umiejętności techniczne i zachowanie w grze. Analiza statystyczna wyników, pomiarów ujawniła, że duży wpływ na dokładność zagrywki i skuteczności w grze ma koordynacja wzrokowo-ruchowa. Cecha ta może być traktowana jako kryterium selekcyjne. Autor zwraca uwagę także na możliwą przydatność, do tego celu, oceny równowagi.

Metody oceny sprawności specjalnej

Badania i oceny teoretyków i trenerów wykazują, że ogólna sprawność fizyczna jest podstawą, na której należy budować sprawność specjalną w poszczególnych dyscyplinach sportu. Stanowi ona tylko część wartości, na jaką składa się osiągnięcie wyniku sportowego.

Zarówno o poziomie sprawności ogólnej, jak i specjalnej przesądza rozwój poszczególnych cech motorycznych. W sprawności ogólnej cechy te kształtują się harmonijnie, natomiast w sprawności specjalnej, dominują cechy szczególnie wymagane w danej czynności ruchowej. Zdaniem T. Ulatowskiego, wszystkie oceny sprawności spełnią swoje zadania wtedy, kiedy będą służyły pomocą trenerowi, w jego bezpośredniej pracy z zawodnikiem. Niezwykle ważnym elementem działalności każdego praktyka i teoretyka sportu, jest znalezienie metody ustalającej w sposób systematyczny i obiektywny, poziom sportowy zawodników. Zadania testowe, często są wybierane spośród zasobu ćwiczeń, które są stosowane w praktycznej działalności.

Aby ćwiczenie mogło być wykorzystane do badań poziomu sportowego zawodnika i uznane za test, musi spełniać szereg warunków. Najważniejsze z nich to: rzetelność, trafność, zróżnicowanie, prawidłowość rozsiewu i znormalizowanie.

Z uwagi na znaczną ilość testów, stosuje się różne ich podziały. Najczęściej testy dzielone są na trzy podstawowe grupy:

1. testy ogólnej sprawności fizycznej
2. testy poziomu poszczególnych cech motorycznych
3. testy sprawności specjalnej, umożliwiające ocenę sprawności technicznej w poszczególnych dyscyplinach sportu.

W dostępnym piśmiennictwie, zagadnieniu oceny sprawności specjalnej, w piłce siatkowej, było niejednokrotnie podejmowane. Badania są jednak zróżnicowane pod względem treści, metodyki i sposobu interpretacji cech podlegających ocenie.

Niemiecki Związek Piłki Siatkowej opracował zestaw wymagań na olimpijską odznakę sportową w piłce siatkowej. Dla poszczególnych grup wiekowych, ustalono normy, w zależności od poziomu sportowego. Zestaw prób dla stopni II - IV jest następujący:

Opracowany zespół prób sprawności techniczno-taktycznych stwarza możliwość:

1. zindywidualizowanej oceny działalności technicznej, pod kątem różnorodnych zadań specjalistycznych, wykorzystanych w zespole,
2. nie preferowanie warunków fizycznych i ogólnej sprawności fizycznej badanych,
3. badania i oceny poszczególnych wartości techniczno-taktycznych, w sytuacjach zbliżonych do gry,
4. oceny całokształtu zadań jednostkowych i kompleksowych.

Z. Kraus jest autorem sprawdzianu umiejętności techniczno-taktycznych. Jego zdaniem, przy nauczaniu siatkówki, sprawą pierwszoplanową jest badanie poziomu sprawności technicznej, oraz opanowanie podstawowych zasad taktycznych. Cechy motoryczne, takie jak: szybkość, siła, gibkość, zwinność, skoczność są też ważne i nierozerwalnie związane z wykształceniem sprawności specjalnej, która jest wszechstronna i bardzo urozmaicona ruchowo.